Geef jij hen te eten

Soms is de nood in iemands leven zo groot, dat het me ineens kan aanvliegen: 'Heer, ik weet het ook niet! Wie ben ik? Wat kan ik doen?' Ik kan daar echt mee worstelen. Aan de ene kant geloof ik dat God herstelt en er echt hoop is voor iedereen, aan de andere kant slaat de twijfel soms toe als ik bijvoorbeeld het verhaal van iemand lees. Ik kan daar ook wel eens opstandig van worden.

Voor God is het helemaal niet zo moeilijk om ons te herstellen en te genezen, waarom is de praktijk dan zo weerbarstig? Daar kunnen natuurlijk een heleboel redenen voor zijn, die ik ook wel ken. Maar terwijl ik hier de afgelopen weken mee aan het stoeien was, werd ik geconfronteerd met de woorden van Jezus: 'Geven jullie hen te eten.'  

In een livestream, die ik tijdens de eerste lockdown volgde, ging het over Jezus die naar een afgelegen plaats was gevaren met zijn discipelen. Vlak daarvoor had hij hen uitgezonden. Ze hadden demonen uitgedreven en zieken genezen. Bij terugkomst wilde Jezus met ze naar een eenzame plaats varen om alleen te zijn en te rusten. maar de mensen waren hem gewoon te voet gevolgd en waren er nog eerder dan hij met de boot! Wat moet de nood groot geweest zijn. Ook niet een paar mensen, maar duizenden.

Toen Jezus uit de boot stapte, zag hij de grote menigte en voelde medelijden. Ze leken op schapen zonder herder. Ze kregen nergens anders goede leiding en hulp.

Jezus onderwees hen en genas de zieken. Na een poosje vonden de discipelen het mooi geweest. Ze vonden dat Jezus de mensen weg moest sturen zodat ze in de omliggende dorpen eten konden kopen en overnachten. het was een afgelegen plaats... Maar wat zegt Jezus? Geven jullie hen te eten! Deze zin blijft zich sindsdien in mijn hoofd herhalen. Geef jij hen te eten...
Soms zit iemand in zijn of haar leven op een afgelegen, eenzame, uitzichtsloze plaats. Mijn eerste reactie kan dan zijn: iemand wegsturen. Ik kan jou niet helpen, ik weet het ook niet of ik brand mijn vingers er liever niet aan. Maar Jezus zegt: 'Niet wegsturen! Geef hen te eten. Wat is er wel? Werk daarmee, al lijkt het te weinig. Geef het aan mij, dan zal ik het zegenen en vermenigvuldigen.'

Terwijl deze zin nog door mijn hoofd spookte, werd ik door een ander verhaal bij een ander principe bepaald. Het verhaal van Mozes. Bij de brandende braamstruik roept God hem. God zegt: 'Ik heb gezien hoe ellendig mijn volk eraan toe is, ik heb hun jammerklacht gehoord en ik weet hoe ze lijden.'  Mijn tranen begonnen te stromen. God ziet het, Hij hoort het en Hij weet hoe groot het leed van sommige mensen is! Al lijkt dat niet altijd zo. In dit verhaal stuurt God Mozes, maar Mozes zelf heeft zo zijn bedenkingen. Wie ben ik? Ik ben geen goede spreker... en als ze vragen wat de naam is van die God, wat moet ik dan zeggen? Want ja, er waren zoveel jaren van verdrukking voorbij gegaan, dat het erop leek dat de God van Abraham, Isaac en Jacob Zijn volk was vergeten! 

Zo voelen veel mensen zich ook. Alsof God hen is vergeten. Maar God zegt: IK BEN. God vergeet zijn kinderen niet. Ook niet als ik daaraan twijfel of niet weet wat ik moet zeggen. God zegt: Ik stuur jou en Ik zal er zijn. Meer heb ik niet nodig. Ik hoef alleen maar uit te delen. Brood, genezende bladeren. Zoals Signa Bodishbaugh het zo mooi zegt: 'Ik ben mij ervan bewust dat ik niet altijd precies zal weten hoe ik de bladeren in het leven van iemand anders toe moet passen, maar mijn taak is ze als geschenk van God aan te bieden aan iedereen die ze nodig heeft.'

Aan de oevers van de rivier zullen allerlei vruchtenbomen opkomen, waarvan de bladeren niet zullen verwelken en de vruchten niet zullen opraken; elke maand zullen ze vrucht dragen. Het water stroomt immers vanuit het heiligdom. De vruchten zullen eetbaar zijn en de bladeren geneeskrachtig. 

Deze tekst kun je vinden in Openbaringen 22: 1,2
Ook al zullen we niet altijd weten hoe we de genezende bladeren toe moeten passen. God weet het wel. Schroom dus niet om je aan te melden voor een pastoraal traject!

Aanmelden