Ken je mij?

Heer, U doorgrondt en kent mij, U kent mijn zitten en mijn opstaan, U begrijpt van verre mijn gedachten. U onderzoekt mijn gaan en mijn liggen, U bent met al mijn wegen vertrouwd. Al is er nog geen woord op mijn tong, zie Heer, U weet het alles. U sluit mij in van achter en van voren, U legt Uw hand op mij. Dit kennen - het is mij te wonderlijk, te hoog, ik kan er niet bij. 

Ken je mij? Wie ken je dan?
Weet jij mij beter dan ik?
Ken je mij? Wie ben ik dan?
Weet jij mij beter dan ik?

Deze tekst komt uit ‘Ken je Mij’ van Huub Oosterhuis (gezongen door zijn dochter, Trijntje). Het is gebaseerd op Psalm 139. Dat wist ik niet, maar ik kwam erachter op de begrafenis van onze overbuurman. Christen, maar de kinderen en kleinkinderen doen daar niet zoveel meer mee. Tijdens de dienst in een Baptistengemeente, liet de voorganger dit lied horen. Hij probeerde zo een brug te slaan. Prachtig! Ik kende het lied niet zo goed, maar het liet me niet meer los. Wat een diepe boodschap en zo mooi verwoord!

Ken je mij? Wie ken je dan?
Ken je wat ik doe of niet doe, of ken je wie ik echt ben..?
Weet jij mij beter dan ik?
Maar weet ik mezelf eigenlijk wel..?

Wat hebben we een diepe behoefte om gekend te worden. Dat anderen weten wie we echt zijn. Dat we het zelf weten! Ik weet nog dat iemand een keer tegen me zei: ‘Jij doet niet zoveel toch?’ Ik was op dat moment even bewust gestopt met betaald werk omdat ik me graag meer op e-pastoraat wilde richten. Maar ik zou liegen als ik zei dat die opmerking me koud liet! Werkloos zijn, noemen we ook wel graag: in between jobs, dat klinkt wat minder oninteressant. Ik las een blog van iemand die cultuurfilosoof Maarten Coolen aanhaalt. Hij zegt dat een burn-out optreedt als je het verhaal over je eigen identiteit niet meer kunt volhouden. Klopt het verhaal over onszelf dan wel met wie we echt zijn als we het niet vol kunnen houden? Of verbloemen we delen van onszelf die we liever niet kennen en laten kennen? Omdat het echte verhaal niet zo fraai of te pijnlijk is? Of moeten we ons verhaal voortdurend updaten om te zorgen dat anderen ons interessant vinden? Dat we ertoe doen, dat we meetellen. Dat we iemand zijn..

Er is Iemand die ons echt kent. Daar kwam ik afgelopen zondag weer achter toen er spontaan voor me gebeden werd en ik bij de eerste woorden wist: Ja, U weet mij beter dan ik! U weet dat het water me soms aan de lippen staat. Maar tegelijkertijd weet U ook wat U voor mij voor ogen hebt en daar herinnert U mij aan. Door teksten die lang geleden veel voor mij betekend hebben. Ik was het zelf alweer een beetje vergeten. Maar U niet! Heer, U kent mij! 

God wil heel graag tot ons spreken en wie we echt zijn naar voren roepen. Het zegenen en bevestigen:

Ik zou een woord willen spreken
dat waar en van mij is
dat draagt wie ik ben,
dat het houdt.
Ik zou een woord willen spreken 
dat rechtop staat als mens die mij aankijkt en zegt:
Ik ben jouw zuiverste zelf,
vrees niet, versta mij, Ik Ben, Ik Ben.

Onze grootste uitdaging is misschien wel dat we de waarheid over onszelf leren omarmen. Waarheid die groter is dan het verhaal dat we over onszelf zijn gaan geloven. De waarheid over wie we echt zijn: geliefd en waardevol. Zonder schaamte, gezien, genomen. Ook als we geen licht geven, niet warm zijn, niet mooi, niet veel.. Dat we alleen dit gezicht hebben, geen ander. God kan het hebben, als niemand anders. Voor hem hoeven we geen goed verhaal te hebben. Er hoeft geen bron te ontspringen in onze diepte, want Hij wil die bron zijn. Ons zuiverste zelf.

Zou dat niet veel teveel waar zijn?

 (Deze blog begint met Psalm 139: 1-6 uit de Herziene Statenvertaling)